lunes, 20 de noviembre de 2006

La politíca

Quizás con la edad, el tiempo, la vida y los problemas que en ella surgen vas cogiendo, escogiendo, un poco de cultura social, si tu lo deseas, claro esta. Te arrimas hacía un lado o hacía el otro. Con la ayuda con las que tus padres te han ido guiando en el proceso de maduración como adulto. Mi padre es más Felipista, que Felipe y Madre, tanto monta, monta tanto.
Pero no fue hasta hace poco más de un año, quizás, que la política me intereso, con más frecuencia. Desde que mi hermano mayor, l’Alfons entro en la JSC, de Girona. Creo ser un alumno atento a su lado, cuando él habla, en las cenas del sábado, la mayoría de nosotros, de los amigos, escuchamos, de eso espero que no tendrá queja, alguna. Puede que haya alguno de ideas rojas, que no dejé siempre que puede, de poner salsa a la conversación, pero sin mala intención, más que tirar alguna vez, piedras sobre su propio tejado. Desde entonces, escucho con atención sus palabras, que me acercan un poco más hacía el partido que mi familia apoya con devoción desde tiempo atrás, cuando mi abuelo, ya por entonces apoyaba y enseñaba a los suyos. Lo mismo ha hecho nuestro padre con nosotros. Y ahora estoy, gracias a mi hermano mayor, como espectador de lujo, del mundo, extraño y enredado que es la política.
Compartimos con él, muchas formas iguales de ver la vida, en algunas discrepamos, pero en unas y otras, no dejo de escucharle, por que estoy seguro que de él muchas cosas ( socialistas, ja ja ) aprenderé. Me alegro que sea co-secretari y que siga igual de descuidado que siempre. Él es, un muy buen hermano mayor y un gran amigo.

5 comentarios:

Alfons dijo...

Moltes gràcies. Però no pensis mai que sóc més socialista per militar, tot i que això sí que m'ha permès fer molt bons amics, realment bones persones, sinó que el socialisme és una actitud. Defensar unes idees, pensar en els que han tingut menys que nosaltres, voler democràcia, ocupar-te del teu germà petit (és broma), ajudar la gent, ser just, etc., etc. Per tot això no et sorprengui que pensi que tu ets més socialista que jo.

puto dijo...

Del que passa els dissabtes... hi ha qui s'espanta quant tots els colors es van barrejant, cada vegada més. Recorda que la unió dels colors acaba esdevenint el negre. A mi m'espanta la foscor.
Val la pena doncs entrenar la teulada a rebre cops de pedra, com un boxejador, s'ha de fer la pell dura.

Anónimo dijo...

Ei!digue-li a en Joel que la barreja de molts colors dóna el blanc que acostuma a ser portador de pau i bons auguris .L'escrit és super guai!(La mare).
Paquito FILL, si sóc Felipista, és perque em penso que va ser un bon president pel pais, em sembla que el temps m'està donant la raó, vull que tingueu present tu i el teu germà que el socialisme entre altres coses vol dir justícia social i igualtat, sempre que pugueu a la vida ajudeu els mes necessitats que no us en penedireu mai.

Anónimo dijo...

jo també estic amb tu kit, també penso que gràcies el nostre germà gran he anat entenent coses que fins ara desconeixia o no havía donat massa importància... i quantes coses savies en poden sortir d'aquella boqueta de pinyo (je,je)*

Alfons dijo...

El cert és que sense les opinions d'en Joel, els debats no tindrien la força, la intensitat i fins i tot, a vegades, la brutalitat que els fan tan divertits. Per això, Joeeee no tens cap mena de raó, però si us plau, no callis mai, no deixis de parlar mai, que a més saber que no ho faràs.